Klein gebaar, groots gevoel van verbinding! Bij de afronding van mijn verdiepingsjaar bij het ITIP liet ik iedereen een kaart uitzoeken en zijn eigen adres opschrijven. Deze stapel kaarten is met me mee gegaan naar huis en vanaf nu is er zonder vast ritme steeds een kaart aan de beurt om geschreven te worden. Ook ik koos een kaart en noteerde mijn adres en gaf dit aan mijn heldere supervisor Isabelle. Haar even opzoeken is zeker de moeite waard: https://betterbeme.nl/over-bbm/wie-we-zijn/ en https://www.isabelleschneider.nl/ Vandaag ontving ik mijn kaart. Hoe passend met de tekst ‘op afstand loop ik met je mee’ en ‘als je het even lastig hebt mag je leunen en sta ik nabij’. De praktijk begint echt goed te lopen, mij onderwijsbaan heeft zich inmiddels gevormd tot een rol die helemaal op mijn lijf is geschreven: leerlingcoördinator bovenbouw havo/vwo en de tuin groeit en bloeit weelderig. Dat klinkt als een zalige zomer! Helaas ondervinden we thuis een nieuwe zoektocht die gepaard gaat met verdriet, rouw, frustratie, maar ook met hernieuwd inzicht, vertrouwen en erkenning. In een huis waar etiketjes en labeltjes storend, irritant en beperkend zijn, blijkt nu dat sommige labels helpend zijn (mits ze niet kriebelen in je nek…) De jongste is namelijk behept met de wat minder bekende aandoening DCD samen met een prikkelverwerkingsstoornis. Zie voor meer info https://balansdigitaal.nl/kennisbank/ontwikkelingsproblemen/welke-ontwikkelingsproblemen-zijn-er/wat-is-dcd Gelukkig blijkt dat mijn achtergrond nu thuis nog meer inzetbaar is, al is dat wel wennen omdat de moederrol zorgt voor andere dynamiek: leerzaam! Dankbaar dat ik er kan zijn voor mijn kind in deze zoektocht en toch best ingewikkelde fase en heel dankbaar dat ik heb leren leunen en kan steunen op dierbare mensen!