De herfst is gearriveerd! Met storm, regenval, prachtige kleuren en avonden die al eerder in donkerte zijn gehuld. Het is altijd even dubbel: de geuren en kleuren van de herfst maken me blij, maar omdat het zo vroeg donker is en het ’s ochtends ook al schemerig begint ervaar ik toch altijd even een dipje. Terwijl ik enorm geniet van speculaas, de kruidige lucht, warme chocolademelk, Sinterklaas en de weg naar Kerst, heb ik ook een gevoel van heimwee. Heimwee naar wat? De warme zon? Lange dagen licht? Of is er in de onderlaag toch iets anders gaande? Terugkijken op het jaar, oogsten van successen, schiften van zaken die niet meer bij me passen, toegeven dat niet alles makkelijk en soepel is gegaan….en dus aankijken wat misschien in beweging moet worden gebracht om verandering te kunnen brengen. Herfst is ook bezinnen, laat de gedachten maar een beetje vallen: niet gelijk handelen en vanalles willen. Even laten landen op het zachte mos voor alles weer driftig bij elkaar geharkt wordt tot een efficiënte berg die opgezogen kan worden door de bladzuiger van de gemeente. Even stil. Even niets. Niets? Luisteren, voelen, aanvaarden, zuchten. Dat is alles! (best veel dus)
