In stilte

Daar waar de diepte overspoeld wordt door het dagelijks leven…

In stilte

Daar waar de diepte overspoeld wordt
door het dagelijks leven
Daar waar de pijn lijkt te verdwijnen
met het ontwaken van de waan van de dag
juist daar
daar raakt de stilte je aan
een uitreiken: duw het niet weg,
het mag gevoeld worden
– om te helen

Niet verdwijnen, niet wegduwen, maar beetje bij beetje helen.
En zo stapte ik vorige week tijdens de stilteretraite van het Verdiepingsjaar Instrument voor hulp van ITIP School voor leven en werk zelf in een diepte die ik dacht te zijn vergeten. Een pijn waarvan ik overtuigd was dat het al genoeg geheeld was en die ik nooit meer wilde voelen. Maar tegelijk wist ik ‘deze pijn verdwijnt nooit’. En toch, door heel bewust die diepte in te stappen en me te laten overspoelen door de pijn en het verdriet gebeurde er iets moois: heling in mijn lijf. Geen kleiner of groter verdriet, maar heling in mij.
Troost, medeleven en warmte omringden mij en bevrijd stapte ik de diepte uit. Mijn groepsgenoten mocht kennismaken met Jan, mijn eerstgeborene die me moeder maakte, maar waar ik helaas niet voor heb kunnen zorgen. Een hartafwijking maakte dat zijn leven net voor de geboorte al is gestopt. Sinds de retraite voel ik voor het eerst sinds 12 jaar dat sommige dingen echt doorleven, door de dood heen.
Een blauwe bloem, een kaarsrechte vlam tussen allerlei wapperende vlammetjes in, twee kleine symbolen die me raakten. En dat dat gevoel, die tinteling rondom mijn hart…. alsof er elektriciteitsdraadje door mijn lijf stroomt op weg naar nieuwe verbindingen.
Alsof geven niet meer de enige weg is….nee niet alsof… een nieuwe dag vangt aan!